26.3.10

Έπρεπε να βιαστεί. Και να προσέχει.
 
Κράταγε τα μάτια ανοικτά, χαμηλά, μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί. Προχώρησε κι άλλο.
 
Σκοτείνιασε. Ξανά.
 
Ταξίδεψε μακρυά. Που συναντηθήκανε; Ήταν σίγουρος οτι ήξερε την πόλη, αλλά...
Ήταν εκεί. Έπρεπε να ξεφύγει. Το βλέμμα του κοριτσιού τον τάραξε. Έστριψε.
Ο τύπος, που είχε κάνει την συναλλαγή, έλλειπε. Προχώρησε γρήγορα.
Είχε φτάσει στο κέντρο. Βγήκε κι ανακατευτηκε με το πλήθος.
Έκλεισε τα μάτια του.
Πήρε τον Ηλεκτρικό. Σ' όλη τη διαδρομή κρατούσε τα μάτια του καρφωμένα απεναντι.

 
Βγήκε έξω στον ακάλυπτο, κούνησε το κεφάλι του. Ησυχία.
Πόσα χρόνια πριν;

16.3.10

Ήταν στο δωμάτιό του. Η τηλεόραση ανοικτή.
Άνοιξε τα μάτια. Το φως της λάμπας τον θάμπωσε.
Ο θόρυβος τον ζάλισε και δεν κατάλαβε τι έγινε.
Τότε ξεκίνησε. Κάτι έπεσε από τον ουρανό.
Πώς θα ήταν οι αναμνήσεις χωρις τις φωτογραφίες;